Engeland en Wales in 4 dagen

Zoals al eerder gemeld, de voorbereiding voor de Engeland tocht gaf al bijzonder veel plezier. Nog gekker werd het toen we op zondag 2 september bij elkaar kwamen om de 'Go - No Go ' decision te maken. De weersvoorspelling voor Zuid Engeland was namelijk uniek, alleen maar droog en zon, dankzij een hogedruk gebied dat zich standvastig genesteld had over het Britse Koninkrijk. Dat is toch boffen, nietwaar.

De geplande route

foto's 1 maandag 2 dinsdag 3 woensdag 4 donderdag 5 vrijdag

Nog even eerst wat feiten vermelden. De tocht wordt gemaakt door Thijs en Evert beginnend in de PH-SVR, en Jos en Frank in de PH-SVQ. De Diamond diesel en de 160 pk Robin dus. We zouden echter per dag wisselen van kist. De route was gepland alsvolgt : Rotterdam - Biggin Hill - Sandown - Plymouth - Lands End - Swansea - Caernarfor - Gloucestershire - Wolverhampton - Nottingham - Cambridge - Southend - Calais - Rotterdam
In rood aangegeven de plaatsen van overnachting

zwemvesten aan voor de oversteek

voor deze Sealink werden we tijdig gewaarschuwd

Maandag dus het eerste stuk. Negen uur op de club, geen probleem. We zouden pas om elf uur de lucht in gaan, en met de oversteek naar Engeland kregen we er gratis een uurtje bij. Tijd genoeg dus, ondanks dat de route naar Plymouth vrij uitdagend was met de geplande tussenstops op Biggin Hill en het Isle of Wight.
Jos kwam me ophalen, en we hadden afgesproken om eerst even in Wateringen langs te gaan bij Hornbach om een mooi reflecterend Jack te kopen. Immers vanaf 1 september is het voor iedereen verplicht reflecterende kleding op het platform te dragen. Voor 39 Euro waren we weer een kledingstuk rijker. En je kunt hem ook nog binnenstebuiten draaien, dan is het een onopvallend blauw jack.
Nadat alles in gereedheid was gebracht, bagage, olie, touwen, grondankers, papieren, was het zover dat we omhoog konden. Half twaalf was het inmiddels. De route via Spijkenisse rechtstreeks naar Costa en dan de Belgische kust volgend tot aan Koksyde voor de oversteek naar Dover. Bij Spijkenisse klommen we al naar 2500 voet, onze cruising altitude. Over het kanaal zouden we op 4500 voet gaan zitten.
De vlucht verliep soepeltjes en rustig. Bij Oostende kwamen de eerste wolken wel wat erg dichtbij, en zakten we naar 2000 voet. Uiteindelijk moesten we naar 1500 voet om vrij van wolken te blijven, en op die hoogte begonnen we ook aan de oversteek. Tot Mid Channel bleef dit zo, en daarna trok de lucht weer open en was het allemaal een stuk beter. Dus weer terug op onze 2500 voet voor het stukje van Dover naar Biggin Hill
EGKB, Biggin Hill bereikten we om 13.15 Nederlandse tijd, in Engeland een uurtje vroeger, mooi tijd om een koek te eten. De Lunch hadden we gepland op Wight.
Het was best wel druk op dit veld, vooral zaken jets, die af en aan vlogen. Begrijpenlijk, vlak bij Londen, en niet de wachttijden van de grote luchthavens. Ideaal !
We hielden de stop kort en om 13.45, nu Engelse tijd, zaten we weer in de lucht. Een mooi stukje van VOR naar VOR langs Farnborough brengt je in 45 minuten bij Wight. De grasbaan van Sandown lag er hobbelig bij, maar alles ging netjes en beheerst. De cijfers op de landingsbaan kun je beter wel ontwijken, omdat die zo'n 20 centimeter dieper liggen dan het gras, niet gezond voor je onderstel, en kans op een propstrike.

Een hecht team, met niet alleen opvallende kleding. Hier op Biggin Hill Even voorstellen vlnr: Evert Meinen, Frank Trimbos, Jos Peters, Thijs Libregts

Op Biggin Hill is nog niet alles vernieuwd

Bij Porthmouth zien we de activiteiten van de marine haven. Oorlogsbodems, fregatten, je komt ze overal tegen. Mooi om te zien. Op Sandown worden we allervriendelijkst ontvangen. Het restaurant is gelukkig open, zodat we onze lunch kunnen samenstellen. Het smaakt opperbest, dat geeft tenminste weer energie voor de volgende leg, langs de militaire gebieden.
We bellen met Porthmouth voor de activiteit van de danger areas. We leren dat ze "hot" zijn. Dat wordt leuk. Gelukkig is het geen dinsdag, want we horen ook dat op dinsdag de "Tuesday War" gespeeld wordt. Een dogfighting oefening met alles wat erbij hoort. Dan kun je beter niet in een danger area terechtkomen.

op Sandown, we vallen overal op

de lunch smaakt best

We vertrekken snel weer van Wight voor een schitterende tocht langs de kust. De ATC valt erg mee, we worden zeer goed begeleid, maar blijven toch een beetje bij elkaar in de buurt, samen ben je sterker, toch ? We zien geen jagers, niemand valt ons aan, wat dan danger areas.?

De needles het westelijke puntje van Wight

we blijven lekker bij elkaar

Wat wel opvalt is de schoonheid van deze kust. Prachtig, met een enorme variatie. Dit is genieten hoor.
We krijgen een straight in voor runway 31 en bereiken Plymouth om kwart voor zes lokale tijd. Exact volgens ons plan. Het gaat geweldig.

de rotsen zijn onwaarschijnlijk mooi

long final rw 31 Plymouth

Op Plymouth hebben we de eerste overnachting. Een prachtig mooi hotel met grote kamers en voor ieder een kingsize tweepersoons bed ! Dat slaapt lekker. Helaas is Jos na de touch down, zo ziek als een hond. De migraine heeft toegeslagen en we hebben er een dood vogeltje bij. Jos gaat meteen het kingsize bed in en ik beloof hem wakker te maken om acht uur voor het diner. Tegen achten zie ik dat deze jongen zo super lekker ligt te slapen, dat ik besluit om dat niet te verstoren. Een maaltijd minder zal toch geen kwaad kunnen ?
We gaan met zijn drieen het restaurant in van het hotel en genieten van alle lekkere dingen op deze wereld. Ondanks de 'Engelse keuken' smaakt het voortreffelijk, en ook de wijn is een zaligheid. Jongens wat een superdag was dit.
Als ik tegen twaalf op de kamer kom en Jos ontwaakt, gaat het een stuk beter met hem. Het diner is niet meer haalbaar, maar ik heb twee pakjes droge koekjes meegekregen, die nu goed van pas komen. Een kopje thee erbij en Jos kan ook weer gaan slapen.
De volgende ochtend is het allemaal weer okee. Iedereen gezond, de lucht stralend blauw, een enorm engels ontbijt, jongens wat is dit heerlijk.
We gaan naar Lands End, een van onze vooropgezette doelen. Om even over tienen hangen we alweer, wij nu in de Diamond en Thijs en Evert in de Robin.
Het ritje is niet te lang, drie kwartiertjes hooguit. Lands End is een grasbaan. Wat zeg ik , baan ? het zijn vier banen, een Hilversum maar dan erger, zal ik maar zeggen. Overal witte stipjes,die de banen markeren, maar waar is nu onze 07 ? Als ik denk op te lijnen op final, zie ik dat dit hem niet is, het klopt niet met het kompas, we gaan er eentje verder, okee nu wel, dit is de 07. Het is allemaal wel een gemanouvreer zeg. De Diamant, sorry Diamond, luistert wel maar treuzelt als je instructies geeft, je moet dus goed anticiperen. Voor de touchdown heb ik een boel gas nodig om hem niet door te laten zakken.
Hij luistert uiteindelijk wel, en we staan om vijf voor elf op Lands End. Wat een rust. Prachtig.

Op het kaartje duidelijk, buiten is alles groen....

allemaal op het uiterste puntje van Engeland

je kijkt zo de Atlantic op, hoewel de engelsen dat de \Celtic Sea noemen

Op Lands End gaan we eens informeren naar onze volgende stop, Swansea. Jos belt even op, het is een PPR ( Prior Permission Required ) veld, en krijgt te horen dat Swansea gesloten is. Shit, dat valt eigenlijk tegen. Maar geen nood, velden genoeg hier. We komen tot het alternatief van West Wales airfield. Op de westkust van Wales. We zien verder al aankomen dat het geplande traject vandaag niet gehaald zal worden. Dat betekent dat de route, zeg maar, om Wales heen, ingekort moet worden. We zullen daarom vanaf West Wales een doorsteek naar het oosten maken en op Shobdon landen, en vandaar naar onze tweede stopplaats, Gloucestershire. Okee, de lucht weer in om half een voor een vlucht naar het noorden, over het Bristol Channel, overhead Swansea en direct naar West Wales. Dat is een ritje van anderhalf uur, maar wel heel mooi. Er zijn, noordwaarts, enkele wolkjes opgedoken, en wij gaan erboven vliegen. "On top of", altijd heel mooi.

Veel militaire velden langs de kust, maar crossing approved.

boven de clouds over het Bristol Channel, inbound Swansea town

Het veld van West Wales, op downwind

Op het veld van West Wales is wat helicopter beweging, verder niets. Een stille toestand ook geen drinken. We tanken wat jet in de Diamond en gaan weer verder, nu naar Shobdon. Om half vier zitten we weer op 2500 voet en het reisje naar Shobdon duurt 40 minuten. Dit veldje ligt erg mooi in het landschap. We moeten goed sturen om de geluidsoverlast te beperken en niet over dorpjes heen te vliegen. De herkenningspunten zijn niet moeilijk, waardoor we mooi via downwind , baseleg op final komen. Om 5 over 4 staan we weer. We worden prettig ontvangen, drinken wat koffie en eten een lekker stuk koek.
De voorbereiding voor het volgende traject doen we buiten in de zon.

wel plaats genoeg om de voorbereiding te doen

heel speciaal landschap in Wales

Shobdon een gezellig veldje

We zorgen dat we om kwart over vijf weer hangen en dat brengt ons om kwart voor zes in Glouscestershire. De tweede dag is ook alweer zo mooi verlopen. Talloze indrukken hebben we nu al te verwerken gekregen, waardoor we het idee hebben al zeker een week onderweg te zijn.
Het hotel dat we nu hebben is van de Ramada keten. Prima hotel. We hebben het alweer prima getroffen en genieten met volle teugen.
Woensdag begint alweer met een blik naar buiten, wat doet het weer. Ai, wolken, en nog niet eens zo hoog, een klein beetje drizzle zelfs.
Dat hadden we niet verwacht. Na het ontbijt vragen we snel wat TAF's en METAR's op en zien dat het naar het noorden toe slechter wordt. En daar moeten wij nu juist heen. Wolverhampton is ons doel. We gaan naar het veld om wat nauwkeuriger weer te krijgen. Het blijkt dat we wat tijd moeten nemen. We gaan de lucht in om kwart voor twaalf. Wij, Jos en ik, vandaag weer in de Robin. We zijn om kwart over twaalf alweer in Wolverhampton. Hier is het erg druk in het circuit en het kost me wat moeite om goed aan te sluiten als nummer 4. Op de toren gaat het er aller vriendelijkst aan toe. Het oude systeem met de bak met kaartjes voor alle vliegbewegingen. Mooi. We krijgen er ook mee dat de bewolking verder noordwaarts er niet beter op wordt. De Toren meldt dat een heli zojuis is teruggekeerd vanwege de lage bewolking. Een heli ! dat moet dan wel heel laag zijn. We besluiten in plaats van noord langs Birmingham te gaan , voor de zuidkant te kiezen en steken dan zo door naar Nottingham. We omzeilen netjes alle verboden gebieden en komen oostelijk van Nottingham in voor een straight in op RW 27. Alweer een leg afgewerkt.
We leren en passant nog wat RTC uitdrukkingen erbij. Bijvoorbeeld: Blijf boven het water , heet : Keep your feet wet. Een danger area die active is, heet : The area is Hot
We hebben geleerd wat het 'dead end' is bij het circuit joinen.
We hebben allerhande luchtdrukken opgekregen, QNH, QFE en QNE. Wij kennen het van de theorie, maar het wordt daar echt in de praktijk gebracht.
In Nottingham kunnen we ook weer niet aan een lunch komen. Koffie met een koek is het menu weer. Misschien op het volgende veld ? Gisteren ook al zonder lunch, zodat ik erg blij was met het dubbeldikke engelse ontbijt. Ik heb dan 's middags echt geen honger.
Van Nottingham vertrekken we weer om kwart voor vier. Route is naar Cambridge via de Engelse oostkust. We moeten wat slingers maken om de militaire gebieden, die 'hot' zijn te ontwijken. Daarvoor hadden we onze turn points nauwkeurig bepaald. En dat ging uitermate goed.
Op Cambridge kwamen we met een direct right hand base binnen op baan 23, met een stevig crosswindje uit 300.
Op Cambridge is er helemaal geen eet of drink mogelijkheid. Een bekertje water is het enige wat er is. Het veld is een prive veld, van de familie Marshall die er onderhoud pleegt aan de Hercules C130 transport vliegtuigen. De rest is bijzaak.

als co-pilot heb je je handen vol , radio, foto's, film.

een beproefd systeem op de Toren

Cambridge, onderhoudsveld voor Hercules C130 's

Hup weg dus maar weer. Nadat we Jos van een splinterniewe Extra 200 hadden losgeweekt, vertrokken we om 17.45 via Clacton naar Southend, onze laatste stopplaats alweer.
Ook dat stukje is maar 35 minuten vliegen. Na een mooie straight in approach voor RW 24 met een 360 over right om wat afstand te houden van de SVQ, landde Jos de SVR om 18.20.
Na alles vastgezet te hebben, en getankt, konden we naar het laatste hotel van de tour, althans dat dachten we.
Het hotel, Ilfracombe, was gelegen bij het centrum en vlak bij de ingang van de Thames. Jos en ik kregen een hele benedenverdieping van een huis dat bij het hotel hoorde. Ruimte zat dus. Ieder een eigen slaapkamer, een keuken, zitkamer, en badkamer. Prima toch. Alles uiteraard in de oude Engelse stijl. 69 pondjes maar.
De avond hebben we op de boulevard doorgebracht, een diner met water, want alcohol mocht niet geschonken worden op de plaats waar uitgerekend wij zaten.
Toen we vertrokken kwam de chef nog even met een alleraardigst biertje voor ons, een leuke geste voor de tantalus kwelling die we hadden doorstaan, immers in ons blikveld werd fles na fles wijn geopend en genuttigd.
Op de boulevard was het erg onrustig, streetraces, daar leek het op. Veel jongelui en scheurende autos. In de plaatselijke pub, waar we nog een afzakkertje namen, wist de barkeeper zogenaamd van niks. Hij vond het maar vreemd dat wij daarnaar vroegen. Hadden we andere redenen dan nieuwsgierigheid? Hij hield zich in ieder geval sjaakie.
Na een prima nachtrust en een overvloedig engels ontbijt hadden we tijd voor shopping, per slot zouden we vandaag niet zoveel vliegen. We besloten dus om nog even wat chocolade in te kopen voor het thuisfront. We hadden ook nog wat mee te brengen voor onze onvolprezen Jannie, die ons ook bij deze vlucht weer met raad en daad had bijgestaan. Jannie wederom bedankt voor je support.
Dan met de taxi naar het veld. Daar aangekomen was het nog niet zo evident dat alles zou gaan lukken. De TAF's gaven nog steeds redelijk lage bewolking aan de overkant. Dat bood ons de mogelijkheid om een bezoek te brengen aan de pilot shop. We liepen te likkebaarden als kinderen in een snoepwinkel, bij het zien van al dat moois wat te maken heeft met luchtvaart. Maar uiteindelijk was het dan zover dat we konden vertrekken. Met een uur vertraging gingen we om 13.00 uur omhoog voor een 40 minuten durende overtocht.
Tot mid channel geen vuiltje aan de lucht, maar de wolken werden steeds duidelijker zichtbaar en het laatste stukje zaten we boven de scattered clouds. Bij Calais zochten we een geschikte plek om door het dek te zakken. We vonden een perfect gat even noord van Calais boven de zee. We moesten wel tot 500 voet zakken om vrij van wolken te blijven. De SVQ was voor ons, en omdat we geen zicht op onze collega's hadden maakten we een paar 360 's boven water om ze niet in de weg te zitten. Nadat zij op final zaten, begonnen we onze baseleg en landden we ook op baan 06. Het was 13.35 engelse tijd, dus hier 14.35.

ons hotel in Southend on Sea

shit, we zitten vast in Calais

een extra nachtje, nu in Calais, Hotel Beffroi

De dompers volgden elkaar snel op. Het restaurant gaf een trieste dichtgetimmerde aanblik. Niet open wegens verbouwing en dat duurt nog tot het einde van dit jaar. Erger nog was het weerbericht. Oostende was Broken 400 voet en ook Lille en Antwerpen hadden Tempo's erin zitten van Broken 600. Er zat geen vooruitgang in, zodat we besloten om maar een hotel in Calais op te zoeken. Dat was met de taxi driver snel gevonden. Mooi in het centrum, voor een schappelijke prijs met medium comfort. Dat doen we. Thijs moest echter zeker zijn dat hij minstens vrijdag thuis zou zijn, vanwege een volgende reis naar Griekenland, en besloot dus om met de trein naar huis te gaan. Wij bleven met zijn drieeen over en hebben het naar ons zin gemaakt.
Eerst even een kleine wandeling door het centrum, dan een restaurant voor een heerlijk flesje wijn met een kaasplankje als starter. Daarna weer wat lopen, op zoek naar een restaurant. We kwamen terecht in "Le Touqette", en daar hebben we prima gedineerd. Een mooie Saint Emillion, en een pepersteak die voortreffelijk was klaargemaakt, Jos ging voor vis. Als dessert kozen we voor een, achteraf vrij zware, chocolade fondant. Die hebben we nog lang gevoeld die nacht.
Na voldoende nachtrust te hebben genoten, zag het er allemaal wat beter uit, buiten. De bewolking was gebroken en zat redelijk hoog ( 2000 voet ). We hadden dus goede hoop om weg te komen.
Met de taxi naar het vliegveld, is toch nog zo'n half uurtje rijden. Op het veld aangekomen werd het duidelijk dat de reis naar huis kon worden gemaakt. Evert vloog de Q alleen terug, en wij brachten de Diamond weer thuis. De route langs de kust is een mooie route. Vanwege de hoogte, we konden niet hoger dan 1500 voet, moesten we van Lille Info naar Koksyde Tower en vandaar naar Oostende Approach. Eenmaal bij Costa schakelden we naar Dutch Mill en was alles weer bekende pad. Jos en ik besloten om een VOR DME 06 aan te vragen. Evert, die ietsje achter ons zat, ging via Spijkenisse, Euromast naar binnen. Bij Middelharnis moesten wij naar 2000 voet voor de approach naar PS. Rdam Approach begeleidde ons, en vroeg ons meteen om een 360 over right te draaien vanwege ander verkeer voor de 06. Tijdens die turn zag ik Evert op 1500 voet onder ons door komen, leuk!.
Uiteindelijk mochten wij onze nadering voortzetten met een hoge speed ( 110 kts gs) omdat er nog wat achter ons zat te drukken. De final verliep heel mooi, en op short final hoorden we Evert, die van de Toren de opdracht kreeg een right hand 06 te maken. Hij werd direct achter ons aan gestuurd, zodat we allebei via een zeer verschillende route, binnen de minuut van elkaar op Rotterdam landden. We waren extreem blij met deze finale. Met dank ook aan Rotterdam Approach en Toren die dit allemaal voortreffelijk en op een plezierige manier coordineerden. Vlak achter Evert landde de Fokker 50 van de VLM, het pastte allemaal zeer precies. Vakmanschap.
De video, EHRD Landing, laat zien en horen hoe dit allemaal verliep.
We hebben erg genoten van deze mooie trip. Het komt echt niet vaak voor dat je probleemloos vier dagen door Engeland kunt VFR vliegen. We hebben enorm geboft, en we houden prachtige herinneringen eraan over, los nog van de ervaring die we er weer bij hebben.

de landing op Nottingham

de landing op Cambridge